Mijn verhaal - Over voelen, weten en weer thuiskomen in mezelf

Als kind voelde ik al veel. Meer dan ik kon uitleggen.
Ik merkte dingen op die anderen niet leken te voelen.

Sferen, stemmingen, spanningen: ik ving het allemaal op.
Ik was vaak stil, leefde veel in mijn hoofd en trok me regelmatig terug in mijn eigen wereld.

Ik stelde veel vragen.
Voelde het als iemand zich anders voordeed dan hij was.
Als dingen niet klopten.
Maar ik wist niet goed hoe ik dat moest verwoorden.
En ik merkte dat anderen niet altijd begrepen wat ik zo duidelijk aanvoelde.

In mijn puberteit werd het me soms te veel.
Ik wilde er even niet meer mee bezig zijn.
Ik zocht afleiding in blowen, stappen en het zoeken naar “gewoon normaal zijn”.
Ik wilde niet altijd zo intens voelen.
En ik had nooit geleerd hoe ik daar goed mee om kon gaan.

Langzaam raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd.
Ik ging steeds meer in mijn hoofd zitten, had hele discussies in mijn hoofd met mezelf.
Was continue aan het analyseren, over analyseren.
En op een gegeven moment voelde ik eigenlijk helemaal niets meer.
Mijn gevoelens werden vlak.
Ik voelde geen echte blijdschap meer.
Maar ook geen écht verdriet.
Alsof alles afgestompt was.

Ik functioneerde wel.
Ik deed wat nodig was.
Maar vanbinnen voelde het leeg.
Alsof ik alleen nog maar bestond in het doen, niet meer in het zijn.

Tot Hayley me terugriep.
Niet met woorden, maar met haar gedrag.
Haar gevoeligheid, haar intensiteit,
haar diep aanvoelen…het riep iets in mij wakker.
Hayley zei letterlijk: "Mama, jouw ogen zeggen iets anders als jouw mond!"

Ik begon me af te vragen: waar ben ik eigenlijk gebleven?
Wie ben ik nog, los van alle rollen en verwachtingen?

Hayley spiegelde mij.
Ze liet mij zien wat ik was kwijtgeraakt: mijn gevoel.
Mijn binnenwereld. Mijn eigen essentie.
En juist doordat zij zó puur bleef, moest ik mezelf onder ogen komen.

Vorig jaar overleed mijn oom.
We hadden een sterke band.
Hij begreep me op een manier die weinig anderen deden.
Na zijn overlijden voelde ik zijn aanwezigheid op een hele andere, maar heel duidelijke manier.
Alsof hij zachtjes mee duwde op mijn pad, en me aanmoedigde om mezelf niet langer te verstoppen.

Niet lang daarna kwam Maartje op mijn pad.
Een holistisch therapeut.
Zij zag mij. Niet alleen van buiten, maar ook wie ik diep vanbinnen ben.
Ze oordeelde niet.
En bij haar kon ik voor het eerst écht uitspreken wat ik al die jaren had ingehouden.

Langzaam begon ik me weer te openen.
Ik begon te herinneren wat ik altijd al had gevoeld: dat ik beschik over bepaalde gaven.
Niet als iets ‘bijzonders’, maar als iets natuurlijks dat gewoon bij mij hoort.

Ik voel energieën en emoties van anderen aan (heldervoelen).
Ik hoor soms dingen die niet hardop worden gezegd (helderhoren).
Ik weet dingen zonder uitleg (helderweten).
En sinds kort is ook mijn helderziendheid in ontwikkeling: ik zie soms beelden, licht of vormen bij mensen,
maar alleen wanneer het klopt in het moment.

Wat ik vaak hoor, is hoe snel mijn innerlijk proces is gegaan.
En dat klopt.
Bij mij is alles in korte tijd in beweging gekomen.
Wat bij anderen misschien jaren duurt, kwam bij mij in een stroomversnelling.
Dat is geen beter of slechter, het is gewoon anders.
Ik voel dat dit zo snel mocht gaan omdat mijn ziel al eerder voorbereid was.
Omdat ik hier ben met een missie.

Mijn zielsmissie is om mensen te helpen herinneren wie ze werkelijk zijn.
Niet door ze te vertellen wie ze moeten zijn, maar door ruimte te maken voor hun eigen waarheid.
Door te voelen.
Te spiegelen.
Zacht te raken in wat diep vanbinnen al weet dat het klopt.

Dankzij Maartje durfde ik deze delen van mezelf voor het eerst echt toe te laten.
Ze hielp me om weer te zakken in mijn lichaam.
In het voelen.
In het zijn.
Niet zwevend, maar juist gegrond.
Juist verbonden met de aarde én mijn intuïtie.

Wat ik hierbij héél belangrijk vind om te zeggen, en dat geldt zeker ook voor mensen in mijn privéleven:
Ik stem me niet zomaar af op iemand.
Ik ga niet in iemands energie zitten zonder reden.
Ik voel niets op commando.
En ik deel niets wat niet welkom is.
Ik werk altijd in lijn met de universele wetten — waaronder de vrije wil.
Iedereen heeft het recht om zelf te kiezen wat er gevoeld, gedeeld of aangeraakt mag worden.
En dat eer ik volledig.

Ook in mijn privéleven ben ik gewoon mezelf.
Ik ben er niet om de ander te lezen.
Niet om dingen te zien.
Niet om ‘helder te doen’.
Ik ben Priscilla.
Mens onder de mensen.
In verbinding.
Niet als waarnemer, maar als gelijke.

Ik wil dat mensen zich veilig voelen bij mij.
Niet bekeken, niet onzeker, maar juist gedragen in vertrouwen.

Dit is mijn pad.
Geen perfect pad.
Maar wel een eerlijk pad.
Eentje waarop ik mezelf opnieuw heb mogen ontmoeten.

En wat ik het meeste hoop, is dat anderen die zichzelf ergens onderweg zijn kwijtgeraakt
zich door mijn verhaal herinneren: je bent er nog.
En je mag terugkomen.

Met liefde,
Priscilla

Voel jij je geraakt door mijn verhaal?
Misschien resoneert het met iets in jou.
Voel je vrij om te reageren, te delen of om contact op te nemen.

Je bent welkom: precies zoals je bent.